OS ; Manga l WARM BODIES #HANLICE

ข้อมูลเบื้องต้น

     

  CR.SQW

 OS ; Manga l WARM BODIES #HANLICE

KIM HANBIN X LISA MANOBAN

You’re the light, you’re the night

เธอคือแสงสว่าง เธอคือยามราตรี

You’re the color of my blood

เธอคือสีสันในเลือดของฉัน

You’re the cure, you’re the pain

เธอคือยารักษา เธอคือความเจ็บปวด

You’re the only thing I want to touch

เธอคือสิ่งเดียวที่ฉันอยากจะสัมผัส

Never knew that it could mean so much, so much

ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอจะมีค่ามากขนาดนี้ได้

Song : Love me like you do - Ellie Goulding

“อื้อออ”

ฉันเผลอร้องครางในลำคอออกมาโดยไม่รู้ตัวเพราะตอนนี้ปากของฉันกำลังถูกครอบครองโดยนายจิ้งจอกแฟนตัวดีของฉัน ‘ฮันบิน’ ร่างสูงใหญ่ของเขาอุ้มฉันขึ้นแล้ววางลงที่โต๊ะกินข้าวอย่างแผ่วเบา จูบของเขายังนุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนเดิม ถึงมันจะหน้าอายแต่ฉันมีความสุขฮันบินผละจูบออกช้าๆเมื่อเขาเห็นเหมือนฉันจะขาดอากาศตายก่อน ก็แหงสิเราเล่นจูบกันไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายหายใจแบบนี้  ปากบวมหมดแล้ว! เขากระตุกยิ้มที่มุมปากทีนึงก่อนจะใช้มือหนาที่ร้อนผ่าวถกเสื้อของฉันขึ้น

“อ้ะ!”

ฉันปัดมือเขาออกอย่างลืมตัว อีกแล้ว…

“เราไม่ควรทำแบบนี้ในครัวกันแต่เช้านะฮันบิน!”

ฉัน ‘ลลิส’ กับเขา ‘ฮันบิน’ ถึงแม้พวกเราจะเป็นแค่เด็กมหาลัยปี4 แต่พวกเราอยู่ด้วยกันแล้วค่ะ หลังจากที่ฉันประกาศโพล่งออกไปก่อนที่เขาจะเขมือบฉันเป็นครั้งที่ร้อยว่า

“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำแบบนี้หลังจากที่เราแต่งงานกันเท่านั้น” พอฉันประกาศกร้าวออกไปแบบนั้นเขากลับหยุดทุกการกระทำแล้วพูดประโยคที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเขาตอนนี้

“เข้าใจแล้ว”

“เอ้ะ?”

“งั้นเรามาแต่งงานกันเถอะ”

หลังจากนั้นเขาก็พาฉันไปพบครอบครัวของเขาและครอบครัวฉันเพื่อพูดคุยเรื่องแต่งงานกัน มันปุปปับมากจนครอบครัวเราทั้งคู่ตกใจกันเป็นแถบๆ ฮันบินให้เหตุผลเพียงแค่อยากจะจริงจังกับฉันพ่อแม่ของฮันบินเป็นคนที่เข้าใจวัยรุ่นและครอบครัวเราสองคนก็รู้จักกันสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหาอะไรแต่ด้วยความที่แม่ของฉันเคร่งเรื่องนี้มากๆจึงให้หมั้นไว้ก่อนพอเรียนจบค่อยมาคุยกันเรื่องงานแต่งกันอีกทีและฮันบินก็ไม่ขัดอะไร เราคบกันมาตั้งแต่มัธยมปลายจนตอนนี้ขึ้นปี 4 แล้ว และตอนนี้ฉันก็อาศัยอยู่กับครอบครัวของฮันบินที่เกาหลีด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นคนต่างชาติยังไม่ค่อยชำนาญทางและค่าใช้จ่ายที่นี่แพงถ้าไปชีวิตอยู่หอพักคนเดียวคงเปลืองและยังอันตราย ครอบของฮันบินใจดีมากเธอดูแลฉันเหมือนลูกสาวคนนึง :)

22:00น.

“กลับมาแล้ว”

“อ้าว ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ” ฉันหันไปทักทายฮันบินที่พึ่งกลับจากไปทำธุระข้างนอกช่วงนี้เขากลับบ้านดึกทุกวันเลยแหะแถมยังเหงื่อซุกไปหมดแต่ก็ไม่สามารถบดบังออร่าความหล่อของแฟนฉันได้ ฮิฮิ ^//^

“ไหนนน ทำอะไรกินน่ะ” ฮันบินเดินอ้อมมาด้านหลังแล้วสวมกอดฉันพลางเอาคางมาเกยไหล่ ตะบ้า..

“ไปอาบน้ำก่อนสิ เหม็นจะตาย” ฉันดึงจมูกคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยวอ้อนเป็นเด็กๆไปได้ น่ารักจัง

“เฮ้ นั่นอะไรอะ” ฮันบินผละออกจากฉันพลางชี้ไปที่ไส้กรอกกับดาวรูปหัวใจโง่ๆนั่น …

“ไข่ดาวกับไส้กรอกไง…” ‘^’

“ฮาๆๆ เธอนี่น้ามาเดี๋ยวฉันทำข้าวผัดกิมจิอีกหนึ่งอย่างด้วยดีเปล่า”

“นายไม่อยากกินไข่ดาวของฉันหรอ!?”

“กินสิแต่กินแค่ไข่ดาวจะอิ่มหรอ ยัยเบ๊อะ! ขอผ้ากันเปลื้อนด้วยครับคุณนาย” ^^

ฮันบินพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วยิ้มกวนๆ หมอนี่ชอบกวนประสาทชะมัดแถมยังกวนใจอีก ฉันยื่นผ้ากันเปื้อนสีฟ้าที่เราซื้อคู่กันมาให้เขา ของฉันที่ใส่อยู่สีชมพูล่ะ >///< เขารับแล้วสวมใส่อย่างคล่องแคล่วแหงล่ะ เชฟประจำบ้านนี่นาผู้ชายเวลาทำอาหารดูดีชะมัด

“เสร็จแล้ว เป็นไง” ฮันบินยื่นจานข้าวผัดกิมจิมาตรงหน้า โหวววหน้าตาดีชะมัดคนละเกรดกับของฉันเลยอะ เสียชื่อสาวไทยหมด!! T^T

“งั้นๆ มินิไส้กรอกของฉันน่ากินกว่าตั้งเยอะ ดูสิๆ”

“ก็แค่ซื้อมาจากเซเว่นแล้วเวฟไม่ใช่หรอ” -_-‘’

“นะนายมัน…”

“อ๊า ฉันกินจนเบื่อแล้วอะ”

“…”

“เป็นอะไรน่ะ ทำไมทำหน้าบึ้งเหมือนตูดหมึกแบบนั้น”

“อ้ะ โทษที”

ไม่รู้เป็นไรพอได้ยินเขาบอกว่า ‘เบื่อ’ ชอบแสดงออกทางสีหน้าแบบนอยด์ๆมากไปหน่อย

“อ้าปากสิ” ฮันบินนั่งยองๆพลางหยิบไส้กรอกมาให้ตรงหน้า หึ จะง้อหรอ ไม่ได้ผลหรอก!

“อ้ามมม”-o-

ซะที่ไหน…

จุ้บ…

ฮันบินเอาไส้กรอกป้อนฉันก่อนที่จะโน้มหน้าลงมากัดเอาไปหนึ่งคำ เห้ยยยยเกินไปแล้วว!!! -//-

“ฉันเป็นพวกเบื่อง่ายนะ แต่… ถ้าทำแบบนี้ฉันไม่เบื่อหรอกนะ” ฮันบินพูดพลางโน้มลงมาจูบอีกครั้ง เขายังจูบเก่งเหมือนเดิมตั้งแต่คบกันมาไม่เคยสักครั้งที่เขาจะรุนแรงหรือทำฉันเจ็บ

“อ้ะ หม้อ!”

“หืม?”

“ฉันลืมหม้อไว้บนเตา!” ฉันผละออกจากฮันบินก่อนที่มันจะเลยเถิดมากไปกว่านี้ ฉันหนีมาอีกแล้ว…

“…”

หลังเลิกเรียน

“ลลิซ วันนี้ฉันไม่ได้กลับด้วยนะอาจจะกลับบ้านช้าหน่อยไม่ต้องรอกินข้าวด้วย”

“มีอะไรต้องไปทำหรอ?”

“หืม ก็ฉันบอกว่าจะกลับบ้านช้าหน่อยไง”

“อ่า อืม” ._.

บ้าน

00:00น.

วันนี้ฮันบินกลับบ้านช้าอีกแล้ว…ช่วงนี้เขาไปทำอะไรอยู่ทุกวันเลยหรือเขาไปเที่ยวกับใคร? ฉันนอนกลิ้งไปมาบนเตียงมาจ้องหน้าจอโทรศัพท์หวังว่าจะสายเรียกเข้าจากคนที่รอ แต่ก็เงียบกริบ… หรือเขาไปกับผู้หญิงคนอื่น!?

“เธอไม่เคยมีอะไรกับฉันเลย ฉันเบื่อเธอแล้ว”

เฮือกกก จู่ๆก็นึกภาพฮันบินอยู่กับคนอื่น ทำไมมันเจ็บแบบนี้นะเขาคงจะไม่ทำแบบนั้นจริงๆมั้ยหรือเพราะว่าฉันหนีเขาตลอด ให้เขาเรื่องแบบนั้นไม่ได้ ไม่เหมือนที่ผู้หญิงคนอื่นที่พร้อมจะเข้ามาเรียงคิวเสนอตัวให้เขา เขาเลยเบื่อและไม่รักฉันแล้ว.. ฮืออฉันไม่อยากคิดมากเรื่องแบบนี้  รีบกลับบ้านเถอะนะ…ฮันบิน

“กลับมาแล้ว อะอ้าวหลับหรอ”

“ปะเปล่า! แค่นอนเล่นน่ะ”

“ดึกแล้วนะยังไม่นอนอีก” ฮันบินเดินมานั่งที่เตียงข้างๆกับฉันพลางใช้มือหนาลูบหัวฉันไปมาอย่างเอ็นดู

“นายยังไม่กลับมา ฉันจะนอนก่อนได้ไง”

“น่ารัก..ดีเลยฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับเธออยู่พอดี”

“อะอะไรหรอ?”

“ฉันคิดว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ” จากสีหน้าที่ยิ้มๆฮันบินกับนิ่งจริงจังอย่างกับคนละคนจนทำให้ฉันรู้สึกกลัว เขาจะบอกเลิกฉันหรอ!? ไม่เอานะ ! T^T

“มะไม่เอา! ฉันยังไม่พร้อม ไม่อยากฟัง!!!” ToT ฉันคุมโปงปิดกันตัวเองจากโลกภายนอก

“อะไร!? นี่ฟังฉันก่อนสิ นี่เรื่องซีเรียสนะเล่นไรของเธอเนี่ย” ฮันบินดึงผ้าห่มที่ฉันใช้เป็นเกราะป้องกันออกจากฉันอย่างง่ายดาย นี่ต้องโดนบอกเลิกจริงๆหรอวะเนี่ยย

“ขอยืมมือเธอหน่อย”

เอ๋…แค่ไม่มีไรด้วยถึงกับจะตัดมือทิ้งเลยหรอ! T^T

ฮันบินดึงมือฉันไปก่อนที่จะล้วงกระเป๋าหาอะไรบางอย่างแล้วพบกับกล่องใบเล็กสีแดงกำมะหยี่ที่เปิดออกมามันคือแหวนเพชรเล็กๆที่ส่องประกายเขาสวมมันให้ฉันที่นิ้วนางข้างซ้าย พลางชูมือของเขามาเทียบ แหวนคู่หรอ >//<

“นิ้วนางของเธอจะต้องสวมสิ่งนี้ไว้”

“ฮันบิน..”

“ฉันจริงจังนะเรื่องแต่งงานน่ะแต่ดูเหมือนนบางคนจะไม่เชื่อฉัน”

“…”

“ฉันอยากทำให้แน่ใจว่าเธอจะไม่สงสัยเลยไม่ได้บอกว่าไปทำงานพาร์ทไทม์มาเพื่อเก็บตังค์ซื้อแหวนหมั้นของเรา อืมมและเราก็เรียนทั้งคู่ด้วยต่างคนต่างยังไม่มีรายได้ ฉันขอโทษนะที่ให้ได้เท่านี้แถมยังช้าอีกด้วย”

“ฮึกก”

“อยู่ด้วยกันตลอดไปนะเจ้าสาวของฉัน”

ฮันบินจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ แล้วยิ้มอย่างอบอุ่น ฉันมันป็นแฟนที่แย่จริงๆทำไมถึงไม่เชื่อใจเขานะแถมยังไม่มีอะไรให้เขาอีกด้วย ฮันบินโน้มลงจูบอย่างแผ่วเบาพลางปลดกระดุมเสื้อฉันออกช้าๆเผยให้เห็นสัดส่วนที่สวยขาวเนียนชวนน่าลิ้มลองนั่น ร่างสูงใหญ่ของเขาขึ้นคร่อมฉันไว้โดยที่มือร้อนของเขากำลังล้วงลึกเข้าไปในร่างกายฉันอย่างช้าๆ พลางลิ้นสำรวจไปมาตามร่างกาย เราแลกจูบกันไปมาอย่างดูดดื่มกว่าทุกครั้ง

“อื้ออ”  ฉันครางในลำคอพลางหลับตาปี๋เมื่อเขามาวนๆแถวๆคอ

“ให้ฉันหยุดมั้ย” เขาผละออกจากฉันพลางมองหน้าอย่างเป็นห่วง

“ไม่..”

ฉันคิดว่าฉันง่ายแต่ว่า…ฉันก็ไม่รู้สึกกังวลอีกต่อไปแล้ว

“อย่าหยุดนะ…”

ฮันบินหยุดชะงักทุกสิ่งพลางมองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ ฉันสังเกตเห็นแก้มเขาเป็นสีแดงระเรื่อๆ เขาหลุบตาลงถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือมาติดกระดุมทีละเม็ดให้กับฉันแล้วลุกขึ้นนั่งเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฮันบิน”

“ไม่ดีกว่า ฉันจะไปอาบน้ำนอนแล้ว”

ฮันบินพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทิ้งฉันไว้กับความรู้สึกที่มันหนักอึ้ง ทำไมละ…ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ? ทั้งๆที่คิดว่าทั้งตัวและหัวใจของเราทั้งคู่เชื่อมถึงกันแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่ฉันคิดว่าฉันไม่รู้สึกกังวลอีกต่อไปแล้ว

มหาลัย

พอหลังจากคืนนั้นเขาก็ไม่รู้อะไรกับฉันเลยจนถึงตอนนี้ อึดอัดจังเราไม่แม้แต่จะมองหน้ากันด้วยซ้ำ ฉันเดินมาที่ห้องสมุดเพราะอาจารย์มอบหมายให้มาจัดเอกสารที่ทำค้างไว้เมื่อวานก่อน ประตูเปิดไว้นี่ใครมาใช้ห้องตอนนี้นะ…

“ว่าไง”

นะนี่มันเสียงฮันบิน…

“แฟนนายไม่ยอมมีเซ็กส์ด้วยใช่มั้ยล่ะแล้วฉันก็ได้ยินมาว่าเธอยังอยากให้นายแต่งงานกับเธอด้วย”

“หา ? ใครบอกเธอแบบนั้น”

“ก็พวกสาวๆเขาเม้ามอยกันน่ะ เลิกกับผู้หญิงน่าเบื่อแบบนั้นแล้วมาทำอะไรที่เราทั้งคู่มีความสุขและพอใจกันทั้งคู่เถอะ” ฉันมองไปที่ภาพตรงหน้ากับความรู้สึกที่เจ็บปวด ดวงตาร้อนผ่าวน้ำตาที่เอ่อล้น ทำไมกัน… ผู้หญิงคนนั้นพูดพลางใช้มือจับใบหน้าของเขาก่อนจะขยับเข้าไปใกล้พลางใช้สายตายียวน เธอสวยขนาดนั้นผู้ชายหน้าไหนจะไม่เคลิ้ม…

“ใช่แล้วล่ะ คบกับผู้หญิงแบบเธอน่ะน่าสนุกกว่าอีก” :)

ว่าไงนะ…

“คิคิ ใช่มั้ยล่ะ”

ล้อเล่นกันใช่มั้ยฮันบิน ฉันเชื่อใจนายนะ

“แต่..ไม่ใช่ว่าเธอไม่ยอมให้ฉันทำหรอก”

หมับ

ฮันบินเปิดประตูออกพลางดึงฉันเข้าไปหาตัวเขาแล้วจับหัวฉันแนบอกเขาด้วยท่าทีแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อะไรกันเห็นฉันตั้งแต่ตอนไหน T^T

“ฉันแค่รักเธอจนอยากจะถนุถนอมไว้ต่างหาก”

อะไรกัน…

“กรี้ดดดด!! อะไรกันนายจะบอกว่ายัยนั่นดีกว่าฉันหรอ!!”

“ใช่ แฟนของฉันน่ารักกว่าเธอ”

“ละแล้วนายจะต้องเสียใจ!!” ผู้หญิงคนนั้นชี้หน้าเขาก่อนจะวิ่งตึงตังออกไปเหมือนคนสติแตก

“นี่นาย…หยุดทำเมื่อวานนี้เพราะว่ามันน่าเบื่อใช่มั้ยล่ะ ขอโทษนะก็มันเป็นครั้งแรกของฉันนี่” ฉันพูดออกไปพร้อมกับก้มหน้าหงุดไปกล้าสู้หน้าคนตรงหน้าเวลาพูดเรื่องอะไรแบบนี้แล้วหน้าร้อนผ่าวควบคุมสีหน้าตัวเองไม่ได้เลย

“เปล่า…ก็อย่างที่ฉันบอกไป เอ่อ โธ่เอ้ยยยย!!” ฮันบินนั่งลงพลางกุมขมับตัวเองอย่างหัวเสียท่าทีของเขาตอนนี้เหมือนเด็กที่กำลังประหม่า

“ห๊ะ!?”

“ฉันตื่นเต้นน่ะ เพราะว่ามันก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกัน” .///.

“ครั้งแรก!!? ฮันบินยังเวอร์จิ้นอยู่หรอ?!” o[]o

“ยะอย่าพูดเสียงดังสิ ยัยเบ๊อะพูดอะไรของเธอน่ะ!” >//<

เง้ออออ…น่ารัก

“ฉันตื่นเต้นเพราะเธอนั่นแหละและฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าครั้งแรกของฉันจะทำกับคนที่ฉันรักเท่านั้น”

เขาพูดเสร็จก็จูบที่หน้าผากฉันอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ฮันบินก็เหมือนกับฉันการที่เขาทำให้หัวใจฉันเต้นรัว ฉันก็ทำให้เขาหัวใจเต้นรัวเช่นกัน

20:00น.

“เดี๋ยวฉันไปล้างจานก่อนนะ” ฉันลุกขึ้นหลังจากที่เราดูหนังด้วยกันจนจบแต่ก็ถูกคนตัวโตดึงกลับไปนั่งอีกครั้งแต่ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นนั่งตักเขาล่ะนะ เขาสวมกอดฉันจากด้านหลังพลางหอมที่ซอกคอไปมา จั๊กกะจี้…

“ฮันบิน..เดี๋ยวฉันไปล้างจะ…”

“ค่อยล้างทีหลังก็ได้ เดี๋ยวฉันล้างเอง”

“แต่ อื้ออ” ริมฝีปากของฉันถูกครอบครองโดยคนตัวโตที่ทำตัวเป็นเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

“เธอรังเกีจฉันหรือเปล่า”

“เปล่า” เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะจูบฉันอีกซ้ำๆอย่างหมั่นเขี้ยว

“ฉันรักเธอนะ ลลิซ” :)

“อื้อ ฉันก็รักนายนะ ฮันบิน”

END

TALK : เปิดเรื่องที่สอง ฮันบินอ่าาาา เอะอะๆจูบ อยากสิงลลิซ 5555555 

เห็นมม.ที่ต๋า reaction ดูเพลงน้องกับที่ขึ้นสเตจเดียวเลยมาเปิดเรื่องนี้เป็นฟิคสั้นนะคะ

อ่านแล้วคอมเม้นกันด้วยนะ ชอบอ่าน บ๊ายบาย ไว้เจอกันใหม่ 

ปล.ไรท์มีคิดๆไว้จะลองแต่งคู่อื่นด้วยล่ะ ฮาๆ